Zaterdag 22u14, Baden Powellstadion.

"De muren trilden gewoon mee!"

Na affluiten van de generale show glinstert de grasmat nog na, en zindert de energie verder buiten het stadion. Maar waar is de held die dit alles mogelijk maakte, de Kleine Welp uit de show? We treffen Simon Loers van GCB op zijn eentje in het duister achter de tent van de showploeg, waar hij zijn flinke fysieke prestatie uit zijn botten stretcht. Het enige wat maar niet wil ontspannen, is zijn glimlach. "Sinds ik het stadium uitgekomen ben, is hij nog niet van mijn bakkes verdwenen, nee."

Hoe was het in het middelpunt van de spotlights?

"Geniaal, vijfduizend mensen die juichen en stampen op jouw bewegingen, dat geeft echt een kick. Vóór de show al: ik stond in de catacomben te wachten tot ik het veld mocht oprennen, toen het stadion ‘We will rock you!’ begon te zingen. De muren trilden gewoon mee! De energie die dat gaf, is niet meer verdwenen."

Je legt minstens vijf kilometer af tijdens de show.

"Ik was bang dat ik het fysiek niet ging halen, maar de adrenaline doet alles. Je kan je dat niet voorstellen: dat massagevoel. Vooral dat moment waarop de Kleine Welp zijn armen in de lucht steekt, en iedereen ontploft. Génial, fantastique!"

Waarom werd jij uitverkoren?

"We doen deze rol eigenlijk met twee. Eerst zou mijn vriend-acteur Clément van GCB het alleen klaren, maar toen bleek dat het te vermoeiend zou worden, heeft hij mij opgebeld. ‘Zin om eens op te treden voor 40.000 man? Daar zeg je niet nee op. We hebben de bewegingen van de Kleine Welp samen afgesproken."

Welke boodschap wil jullie Kleine Welp meegeven?

"Wat je hier de hele dag al ziet: er zijn geen vijf federaties meer, maar gewoon één scoutisme. Iedereen samen, dát maakt de show! Er zit zoveel ‘force’ in de waarden van scouting, ik heb er geen andere woorden voor."

Zaterdag 28 april 22u29, Medewerkerstent

Medewerkers doen het Large!

Bijna elf uur al staat Thierry T-shirts te verdelen aan de zeker zesduizend medewerkers die op zaterdag het Baden Powelstadion bestormd hebben: af en aan, aan en uit. Hij is dé man die ons kan zeggen wat het postuur is van de gemiddelde Jambe-medewerker. En wat blijkt: "Large!" Dezelfde maat heeft de knipoog die Thierry erbij maakt: "Dat Small en Medium niet te kiezen vallen, kan er ook wel mee te maken hebben…" Smalle medewerkers kent de scouts natuurlijk ook niet. (Die werken in Bangladesh, waar de T-shirts blijkbaar vandaan komen.)

Zaterdag 23u03, catacomben Baden Powelstadion

"We zien niks, maar we weten alles"

‘Staff only’ staat er op het bord naar de meest geheime plek in het Baden Powelstadion. Er staan tafels in verschillende kleuren, waar netwerkkabels uitpiepen en laptops in alle soorten en gewichten staan te flikkeren en zoemen. "Welkom in het communicatiehoofdkwartier van de veiligheidsdiensten", zwaait Jean-Pierre van Les Scouts Pluralistes zijn hand uit, als God over de wereld. Jean-Pierre zou op zijn vijftigste eindelijk stoppen met de scouts, maar omdat de scouts dubbel zo oud werd als Jean-Pierre, deed hij er JAMbe nog maar eventjes bij. Hij coördineerde ook al mee de negentigste verjaardag. "Maar dit is anders, dit is massaal." De kaart van Brussel van vier op vier meter achter hem zegt genoeg.

Jullie hebben het overzicht?

"We staan via internet en radio in direct contact met alle verschillende locaties, om de actiestromen voortdurend onder controle te houden. We zien zelf niks, maar we weten alles. Ook met de politie houden we contact, voor het geval er iets gebeurt."

Wat zou er kunnen gebeuren?

"We hebben alles zoveel mogelijk voorzien, maar het aantal mensen dat hier moet passeren, is immens. Dat is mijn grootste vrees. Wat zijn de grenzen van de capaciteit van alles? Het is vertrouwen op de Heilige Geest, maar we zullen hem een serieus handje helpen."

Dat kan je natuurlijk niet alleen.

"Nee, we mogen hopen dat iedereen naar Brussel komt met een open geest, en wil tonen dat we een dynamische en pluralistische beweging zijn in plaats van een rollend fort. Het is niet omdat we in de meerderheid zijn, dat we de Brusselaars moeten schofferen."

Zaterdag 28 april 23u31, BREAKING NEWS!

Bestorming voor het Avondlied

Wat daarjuist nog een slaperig gazon was, tussen de twee baklijnen van het Baden Powelstadion, is ineens veranderd in een mierennest. Collectief bestormen duizenden medewerkers het veld, als waren ze uitgelaten supporters na een bekercup. "Nicolas, twee megafoons, vite!" Het security team is even in hogere staat van paraatheid, maar langzaam gaan zich in het gewriemel lijnen aftekenen, en wordt het doel duidelijk. Iedereen trekt hand in hand naar de piste rond het veld, voor het Avondlied. De hele kring raakt rond, en ineens dempen het gefluit en de mexican waves tot een indrukwekkende stilte. Tweetalig wordt het gezang aangeheven: ‘Oh heer!’ Er zitten een paar coupletten verschil op de linker- en rechterkant van het stadion, maar iedereen kijkt in die kakofonie wel eenstemmig naar dezelfde middenstip waar het kampvuur had moeten zijn. De aangerukte megafoons komen des te beter van pas. Slaapwel! Bonne nuit!

Zaterdag 23u46, kantine Baden Powelstadion

40.000 koekjes van Lu

Medewerkers moeten eten, en voor dat eten werken weer andere medewerkers mee. Ilse van FOS is maar één van de veertig mensen die in hongerigen spijzen hun daad van hartelijkheid hebben gevonden. Vandaag hebben ze het alvast overleefd. "Vijfduizend man die ineens hun lunchpakket komen afhalen, dat is een hele boterham! Maar we hebben onze timing gehaald!"

De grote uitdaging komt morgen?

"Ja, het is een dubbele: op elk van de 40.000 stoeltjes in het stadion één Lu-koekje leggen, en dat na de eerste show herhalen voor de tweede. We beginnen met veertig op de tribunes, van onder naar boven, en krijgen dan versterking van zestig FOS’ers. Het zal erom spannen."

Hebben jullie voor deze week het juiste aantal kilo’s ingeschat?

"Soms was er te veel, maar die overschotten gaan dan naar CASU, een Brusselse organisatie die 24u op 24u eten bedeeld aan daklozen in parken en metrostations. Vandaag hadden we ineens lunchpakketten te weinig, maar gelukkig hadden we nog ontbijten liggen. We vinden altijd wel een oplossing, hoor. Daar hebben we kaas van gegeten."

TOPINTERVIEW: Lies de eindcoördinatries

Zaterdag 0u12, tribunes Baden Powell-stadion

"Morgen ga ik zeker bleiten"

Ze weet bijna niet meer hoe haar leven er ooit zonder 100 jaar Scouting uitzag, maar ze staat nog steeds op haar twee benen: Lies de eindcoördinatries. Even na middernacht op de vooravond van het grote gebeuren kunnen we haar voor vijf minuten strikken, en er rinkelt in die tijdspanne maar één telefoontje op haar gsm. "Over een kwartier", antwoordt Lies de beller. "Nee ok dan, over zeven minuten."

Hoe heb jij de voorbereidingsweek beleefd?

"Het was heel spannend, in alle mogelijke richtingen. Woensdagmorgen stonden we hier nog maar met twaalf mensen, en kwamen er tegelijk een massa camions toe: de brouwer, drie grote tenten, de vuilnisbakken, het water, ons eigen materiaal, … En 8 ton appels en 80.000 koekjes laad je niet zomaar uit, hé? Ik heb me dikwijls stilletjes afgevraagd hoe we ooit de klus zouden klaren. Maar kijk, een paar uur later staan die tenten dan toch recht, en ook al kost dat liters zweet in die felle zon, toch lijkt alles ook van zelf te gaan, dat is zo super, ongelooflijk gewoon. De samenwerking is geweldig en dat gevoel van solidariteit, het er-samen-voor-gaan, is heerlijk!"

Wat was het grootste euvel?

"De treinen. De NMBS heeft heel goed geholpen door iedereen hier te proberen krijgen, maar tussen droom en daad moet de locomotief blijkbaar toch over een paar steile hellingen. Het doorgeven van info naar ons en zo naar de groepen is heel moeilijk geweest. En dat doet wel pijn als je ziet dat al de rest wél vlot loopt. Het wordt dus nog even bang afwachten of iedereen vlot ter plaatse geraakt en weer terug thuis, maar ik heb er ook wel vertrouwen in. Alles komt altijd wel goed."

En je topmomenten?

"Die zijn er voortdurend! Samen op de middenstip naar de sterren kijken, het Atomium dat blinkt in de zon, het rechtzetten van de brug van Ploeg Technieken waar de andere federaties zo onder de indruk van zijn, de eerste briefing in de tribune van het Koning Boudewijnstadion, onze vlaggen wapperend in de wind, een lief woord op een onverwacht moment, samen gieren van t lachen om een Frans-Nederlands misverstand, een blitzbezoek aan het gouwkamp van Gent en Oost-Brabant, sandwichkes eten op de Esplanade, een fietstochtje door de parken, Japanners die foto’s komen trekken, een dikke knuffel van de mensen met wie je dag en nacht samenwerkt, honderden dassen die door de lucht zwieren, het niet-aflatend enthousiasme van iedereen hier rondom ons ...

De spirit is ongelooflijk: je werkt met mensen die al maanden op hun tandvlees zitten, maar toch bijt iedereen nog ’s extra door. Zelf krijg ik ook veel sms’jes met steunbetuigingen, soms zelfs van mensen die ik helemaal niet ken. Kippenvel geeft je dat. Morgen ga ik zeker bleiten, als alles eindelijk werkelijkheid wordt."

Zondag 29 april 9u03, station Brussel-Noord

"Wij zijn unaniem enthousiast"

Spitsuur op een zondag, het is eens iets anders. Een paar duizend uniformpjes stuiteren de trappen af van de eerste perrons in Noord, en die af- en aanrollende zee wordt meteen in tweeën gespleten. Helft links, helft rechts. Pretparkgewijs schuift iedereen zigzag op een groene tent af, om daar de nodige coördinaten voor het vervolg te krijgen. Wachttijden van een kwartier vallen mee als je al twee uur onderweg bent, en anders zijn er nog wel de liedjes die de hele dag zullen terugkeren: "We are the champions" en "Everywhere we go-o, people want to kno-ow. Who we a-are, where we come from!" Nou, ze komen van overal…

De jonggivers van Tessenderlo zijn om half zeven opgestaan, speciale verwachtingen hebben ze niet. "Alles gaat leuk zijn, wij zijn unaniem enthousiast!" Zo schuiven ze ook de tent van de dispatching in. De volgende lading, een GCB-groep van Wepion bij Namen, is nog vroeger uit de veren gesprongen: om 5 uur! "Ja, we wilden erbij zijn! Zo’n centenaire, dat gebeurt maar één keer om de honderd jaar, hé?" Ook een troepje scouts uit Mortsel weet waarom het komt: "omdat er ook véél anderen komen."

Dat is nog zachtjes uitgedrukt. Sommige groepen kiezen de beproefde ‘geef-elkaar-allemaal-een-hand’-truc om geen schaapjes kwijt te raken. Anderen zwaaien hun scoutsvlag wild in het rond: Weest Paraat! Twee clowns met een grote rooie bol waar hun neus zou moeten zitten, animeren de wachtenden. Ook een Akabe-groep krijgt spontaan applaus. Er is er maar één die het niet aan zijn koude kleren laat komen: de slapende dakloze die op een stuk karton veel minder te vieren heeft…

Zondag 29 april 9u17, Noordstation

Blijf in je box!

Hoe organiseer je een massa die je tegelijk iets in kleine groepjes wil laten doen? Bij het Noordstation lieten ze zich inspireren door de veehandelaars van Anderlecht: iedereen in zijn boxje, afgezoomd met roodwit lint. Bewakers van dienst zijn Eva, Tom en Isabel, met potjes groene verf om neuzen in dezelfde richting te zetten. "We noemen onszelf ‘les nudes verts’", lachen ze. "Bilingue totale, hé!"

‘Les nudes verts’ vinden de storm van aankomende scouts en gidsen wel meevallen. "Ze hadden ons hard gewaarschuwd voor stress, maar dat valt hier goed mee. Alleen die Waal daar heeft het niet altijd onder controle. Bij ons blijft iedereen schoon in zijn box, en anders roepen we eens als op de markt: blijf in je box!" Hun woorden zijn nog niet koud, of collega Christophe snel voorbij met een rol roodwit lint. "Wildebrassen van Genk zijn door mijn box gebroken. Réparation immédiate!"

Zondag 9u46, Noordstation

NMBS zonder stress

NMBS-Steward Dominique vangt verloren zielen op in de centrale gang onder de perrons van Noord. Van het gedetailleerde tijdschema onder zijn arm word je meteen zeeziek, maar zelf houdt hij zijn montere glimlach op. "Het is allemaal heel goed geregeld, zowel bij jullie als bij de NMBS. Iedereen kende perfect zijn job. En de scouts zijn ook goed gedrild, hé. Bovendien zijn ze op dit vroege uur nog niet zat."

Oei, is dat jouw beeld van scouting?

"Nee, ik maakte maar een grapje. Ik ben zelf ook ooit bij de scouts geweest, moet je weten! In Famenne. Ik heb daar hele mooie momenten beleefd."

Is er sindsdien veel veranderd, vind je?

"De mentaliteit is een beetje veranderd, zoals in de hele samenleving. Als wij eten maakten op tafelvuren, aten we het ook op als het aangebrand was. En als iedereen dan ziek viel, sloegen we ons daar wel door. Dat zou je nu minder snel zien, denk ik. Meteen wordt de ambulance gebeld. Wij maakten zelfs ons brood zelf."

Zijn de scouts van vandaag dan watjes geworden?

"Nee, het gaat gewoon om een ander soort gezag. Ook wij bezondigden ons af en toe aan onnozelheden, maar onze ouders hielden ons nog genoeg in de hand om bang van te zijn. Scouting was voor ons een levensschool, terwijl de scouts van vandaag meer de vrije teugel lijken te krijgen."

Zondag, 10u11, Martelaarsplein

"Wij zijn één grote familie"

Van het station gaat het in trosjes de binnenstad in, langs zeker één steward op elk kruispunt. Langzaam kietelt het ochtendzonnetje de slapers uit de ogen, en voor zij die maar niet wakker willen worden, zijn de plakkaten met wegwijzers groot genoeg. De jonggivers worden naar verschillende landen geleid. Zo heet het Martelaarsplein nu Musicland, en medewerkers dienen met ballonnen aangekleed te worden als een soort muzieknoten (of dat maken we ervan).

Gidsen uit Malèves bij Gembloux schrijven hun exemplaar vol met wat scouts allemaal voor hen betekent: ontmoeting, amusement, dingen die je anders nooit doet, respect voor de natuur… Op andere ballonnen waarmee medewerkster Marine wordt aangekleed, staat er algauw een heel woordenboek: respect, spelletjes, actie, kamp, tent, das… Eén zinnetje springt er kleurig uit: "Nous sommes tous une grande famille." Alweer een traan weggepinkt.

Zondag 10u17, Muntplein.

Blind enthousiasme

Op het bordes van de Muntschouwburg, de eerste Opera van het land, staat een mooi jonge diva met veel toffere muziek. Haar Engels met Franse ondertoon moet de sfeer erin brengen bij de jins die hier hun weg zoeken naar verschillende standen. Van die postjes is de meest bijzondere zeker die van l’Association des fils du Darfour. Het openbaart achter opstaande rieten matten een klein Afrikaans dorpje, waar een soort mummies van lijken liggen opgebaard.

Veel levendiger gaat het eraan toe bij de Brailleliga. Ziende jins worden door de mevrouw van deze workshop strak geblinddoekt en krijgen ‘voor een andere kijk op het leven’ een witte blindenstok in de knuisten gestopt. Het moet hen helpen om de uitgespreide obstakels voorbij te tikkelen, maar het gevaar komt veeleer van de andere ‘blinden’ op het parcours. Binnen de kortste keren zwiepen ze met hun stok allemaal elkaars schenen en kuiten aan. Leuk spelletje: blindentikkertje. Gelukkig kan mevrouw Braille erom lachen. Ze is waarschijnlijk ook ooit jong geweest.

 

Zondag 10u36, Grote Markt

Move it!

"I like to move it, move it!" De Japanse toeristen op de Grote Markt weten niet waar ze het hebben. Op pompende muziek heupwiegen luchtige gidsen tegenover een bende strakke boys in blauwe bloes. Hun blikken op elkaar zijn nog wat schuchter, maar je voelt de hormonen. Ook dat is Jambe: mooie jongens en mooie meisjes, en wat er tussen hen kan ontstaan. ‘Fraternité’ bijvoorbeeld. Een rijtje scouts beeldt het woord even verder op de Markt uit met enkel hun lijf. Alleen van de N konden we niet echt iets maken. Daar moet je dan ook eigenlijk met twee voor zijn…

Zondag 10u45, Grote Markt

"Was ik jonger geweest…"

Talrijk waren de deelnemers van Jambe, nog talrijker de toeschouwers. Monique, 68 jaar jong en ex-Akela, keek toe op de Grote Markt en zag dat het goed was. "De sfeer is echt plezant, en die boodschap ‘neen aan geweld’ is zo belangrijk! Alleen jammer dat alles zo verspreid ligt." Dus concentreert Monique zich maar op wat ze hier ziet: een groep gidsen die het woord ‘vriendschap’ uitbeelden. "Was ik jonger geweest, sprong ik er zo weer mee in. Allez les filles!"

Wat vind je zo belangrijk aan scouting?

"Mensen die ooit in de jeugdbeweging gezeten hebben, blijven hun hele leven hulpvaardig en verantwoordelijk. Je haalt ze er in een groep zo uit! Daarom is het belangrijk dat de scouts aan jongeren een alternatief blijven aanbieden voor alle materialisme. Neem mijn buurjongen, die zich elk weekend zit te vervelen voor zijn playstation. Ik heb hem een lijst met adressen van scoutsgroepen uit de buurt in zijn bus gestopt, want hij weet niet wat hij mist."

Heb je nog een uitdaging voor de scouts voor de volgende honderd jaar?

"Nog te veel mensen kennen scouting niet. Er zou nog meer naar scholen gegaan moeten worden, want scouting is in de wereld van vandaag steeds meer nodig."

"Het zijn allemaal mijn kinderen!"

Ook Eddy, een man van rond de zestig, is erg enthousiast over wat hij ziet gebeuren op de Grote Markt. "Formidabel, al die kinderen die aankomen. Ik zou hier uren kunnen blijven staan kijken, zo erg ontroert dit mij. Voor mij zijn dat allemaal mijn eigen kinderen. Ik was ook zelf ooit in de scouts, maar dat is intussen alweer meer dan vijftig jaar geleden."

Is er sindsdien veel veranderd?

"De scouts van nu beschikken nu natuurlijk over veel meer technische mogelijkheden. Ik denk dat hun tenten veel sneller recht geraken. Maar de basis van scouting, de collectieve vorming, lijkt nog altijd precies dezelfde."

Zondag 29 april 11u05, Ursulinenstraat

Een tapijt van plastic flessen

Ecoland ziet eruit als de ergste nachtmerrie van de Brusselse reinigingsdiensten: overal hopen plastic flessen en ander restafval. De jonggivers mogen er honderduit invliegen. Eén groep knoopt de das in de broek en moet de flessen roven en overbrengen, de andere groep belet hen dat. De trucs zijn niet van de lucht: poep tegen poep bewegen om je das af te schermen, daar samen een ketting tegen oprichten, of de tegenstander gewoon zielig smeken: "Toe, laat ons één keer passeren!" Een oud moedertje van negentig ziet het van op haar tweede verdieping met bedenkelijke blik aan. Zo ver leunt zo over haar vensterbank dat ze er dreigt uit te donderen. Ze zou wel zacht vallen.

Zondag 12u06, Jubelpark

Zeven op tien voor de pot

Steekproeven naar de kwaliteit van de kleine details kan je nooit genoeg uitvoeren. De mobiele toiletten in het Jubelpark krijgen van Les Scoutes uit Gilly zeven op tien. "Ze stinken niet, maar ze zijn wel erg warm. Eigenlijk zouden ze op een draaiende schijf moeten staan, zodat je ze voortdurend in de schaduw kan draaien." Meteen de eerste tip voor Jambe 2107…

Zondag 12u17, Jubelpark

Vredesduif?

De contradicties zijn de wereld nog niet uit. De givers van Zwijndrecht schilderen zich de pleuris aan een mooi blauw hart met vlammende randen, ondertitel ‘Our hearts burn with love’. Ondertussen staan ze moppen te tappen over het naburige ‘Borgerokko’: "Weet je waarom duiven boven Borgerhout ondersteboven vliegen?" Wel: "Omdat ze bang zijn dat anders hun ring gepikt zal worden!"

Zondag 12u59, Park Josaphat

Senegal meets Belgium

In het Josafatpark geurt het naar rijst en kip, maar dan bereid op Senegalese wijze. De ploeg Diversiteit van Scouts en Gidsen Vlaanderen heeft via hun lid Aziz een kookactiviteit georganiseerd met Senebel, een Brusselse organisatie die de Senegalees-Belgische contacten wil bevorderen. Het gebeurt hier volgens een beproefd menu: via de maag. "Ons mengen met Belgen is erg belangrijk voor de Afrikaanse beweging, omdat het zo weinig gebeurt", aldus ondervoorzitter Madieng Faye. "Hier leren onze kinderen mensen kennen die ze in het alledaagse leven zelden ontmoeten. Kijk naar mijn zoon: die is spontaan verdwenen om met andere kinderen te gaan spelen."

Hoe ervaar jijzelf de scouts hier?

"Het zijn heel open mensen, génial! Je voelt dat scouting een goede vorming is voor jonge karakters, tegen alle individualisme en vooroordelen in. Daarom zou ik willen dat er in de toekomst ook meer Senegalese kinderen in de scouts betrokken kunnen worden. We kennen scouting eigenlijk redelijk goed, want de vader van onze voorzitter heeft ooit mee de scouts in Senegal opgericht!"

Onder het dessert, couscous in de yoghurt, ontspinnen zich tussen Madieng en Gunter van ploeg Diversiteit al gesprekken over mogelijkheden om ook in Brussel een Senegalese scoutsgroep op te richten. Wordt vervolgd?

Zondag 13u10, Park Josaphat

Geen gemor

Begeleider Daniël heeft tijdens zijn sessie één groot inzicht veroverd. "Het viel me echt op hoe aangenaam de scouts aan de basis eigenlijk is, leiding en leden uit gewone groepen. We vroegen hen niet het simpelste, maar gemor hoorde je nergens. Wel integendeel." Over de hele JAMbe is Daniël net zo positief. "Ik denk dat de Belgische bevolking vandaag heel hard met ons bezig is. Het begon al op de trein, toen een oud madammeke ons spontaan proficiat kwam wensen met ‘onze verjaardag’. Ik denk dat we met JAMbe getoond hebben dat we echt aan iets zinvols werken, en dat het maar eens afgelopen moet zijn met dat cliché dat ‘jongeren voor niks meer deugen’. De boodschap van JAMbe is: er is nog hoop!"

Zondag 29 april 14u33, Voetballaan

Veel volk, meer ambiance!

In ‘De Kleine Prins’ kan een slang een olifant slikken, maar in praktijk zijn veertigduizend kleine prinsen veel minder vlot door de konijnenpijp tussen het Ossegempark en het Baden Powellstadion te sluizen. De stroom stokte even, wat ons de kans gaf om onder het geronk van de politiehelikopter wat reacties te sprokkelen. Hoe beleefden de kinderen de ochtend?

"Bij ons waren de seizoenen zo dooreen geklutst dat de herfst de zomer geworden was! Wij deden spelletjes om dat weer goed te maken. Zoals water overbrengen op een moeilijke manier, maar ineens kreeg ik al het water over mijn buik! Er was echt wel veel volk, maar dus ook meer ambiance!"

"Prins Filip is ons een hand komen geven! Hij is wel grijs aan het worden, hé. En schrijf er ook maar bij dat niet ik honderd jaar geworden ben, maar de scouts zelf."

"Het was de hele dag veel wachten, en met zo’n massa volk is dat eigenlijk niet te doen. Maar we zijn toch blij dat we erbij waren."

"Wij hebben weinig kunnen doen, omdat we te laat kwamen met de trein. De drukte zelf viel wel mee, want wij hadden maar elf kindjes mee. Ze zijn nu wel doodmoe van al het stappen, maar het was aangenaam. Zo vaak zal zoiets niet meer gebeuren, toch?

(Matisse en Soetkin, Geel) (Akabeleidster, Dendermonde) (kabouter uit Westmalle) (Welp Anthony met Robin en Christian, Elsene)

Zondag 15u03, Baden Powellstadion

"Scouts is altijd leuk!"

"Het is de eerste keer dat we in zo’n groot gebouw komen!" Kabouters Bie en Sien zijn vol ontzag voor het grote stadion, en de show is nog niet eens begonnen. Na een paar keer proberen begint de mexican wave vanzelf over de tribunes te rollen, en in de bochten steeds meer snelheid te maken. Bie en Sien zetten nog grotere ogen op, en springen lustig mee.

Wat vonden jullie van vandaag?

"We hebben in groepjes heel veel leuke spelletjes gespeeld, en kregen ook zo’n cool bandje met het gsm-nummer van de leiding op. Maar zelfs daarvoor in de trein was het al tof: we mochten blijven rechtstaan, en ineens ging de trein helemaal scheef! Soms was er wel veel gedrum en gefluit. En we hadden maar één flesje water voor de hele groep, in zo’n warmte. Maar het koekje op onze stoel was leuk. Scouts is altijd leuk!"

Zondag 15u21, Houba De Strooperlaan

Grote revolutie!

De boulevard naar het Baden Powellstadion ligt open als een arrivé van de Tour de France. Alles is afgezet, maar niet tot ieders tevredenheid. "Laat mij door, we leven in een democratische samenleving!", toetert een kwade dikkerd vanuit zijn auto tegen een van de vele politiecombi’s. Aan de overkant van de straat speelt een jazzcombo onverstoorbaar verder. Eén wereld, vele gezichten. En op het eind van de laan, komende van de stations Jette en Bockstael, naderen er nog eens veertigduizend: de Scoutsparade is in aantocht! Voorop een grote Baden Powell, rondjes draaiend met de armen gekruist. Hij lijkt in zijn sas om al het gefluit en gezang achter hem. Mensen hangen over hun balkon, winkelhandelaars doen de zaken van hun leven. Enkele reacties van aan de zijlijn:

"Eén ding weet ik: jullie hebben geluk met het weer!", lacht een gepensioneerde man. Hij vind scouting een goeie zaak. "Nu er geen verplichte legerdienst meer is, blijft scouting een van de weinige plekken waar jonge mensen nog enige discipline wordt bijgebracht. Ik ben geen racist, maar het verwondert me niet dat er zo weinig Maghrebijnen deel van uitmaken."

Abdellah, de Marokkaan die met zijn twee jonge snaken even verder opgesteld staat, is nochtans net zo enthousiast over de Parade. "C’est chouette, oui! Het geeft mijn kinderen een mooi beeld van wat scouting is. Wij kennen het ook in Marokko, maar daar gaat het meer om collectes doen, en richt de werking zich meer op de zomer. Ik zou mijn kinderen hier wel in een scouts willen laten gaan, maar ik vind zo weinig informatie."

Een wat verfomfaaide man, type dronken dakloze, is iets bondiger. "Grote revolutie!"

Glinsteren doen ook de ogen van Louis, een beer van rond de zestig. "Dat zou meer moeten gebeuren! Het is eens geen miserie, verstaat ge? Het pakt me, ik laat er met gemak mijn Luik-Bastenaken-Luik voor. Het is ook nog maar de tweede keer dat ik zoveel volk bijeen zie. De vorige keer was een mars tegen de rijkdom of zoiets, maar die was veel grimmiger. Dit is veel opener en opgewekter, en zonder vernielingen."

Diezelfde analyse maakt politieagent Alain, de benen gespreid over zijn geparkeerde moto om boven de massa uit te tornen. "Jullie parade is perfect omkaderd, met heel veel stewards. Het is een plezier om in zo’n sfeer te werken. Maar dat moet ge niet opschrijven, want anders zou mijn baas mij wel eens niet willen uitbetalen!" Alain zorgt ervoor dat trams de optocht kunnen kruisen, wat hij ons graag even illustreert. "Voilà, daar is de tram, de steward aan de overkant stopt de massa, en we hebben hem er zo door." In nog geen drie minuten heeft de mensenzee zich inderdaad voor deze geüniformeerde Mozes geopend.

Zondag 16u40, erehal Baden Powellstadion

De toekomst van elk kind

Terwijl de jongste takken het stadion uitdruppelen, en de Parade van de oudste taken buiten staat te trappelen om de vrijgekomen plekken weer in te nemen, heft premier (en ex-FOS’er) Guy Verhofstadt in de erehal een glas champagne op scouting.

"Van harte proficiat voor deze indrukwekkende bijeenkomst, de grootste scoutsmeeting ooit ter wereld. Eén op honderd Belgen was vandaag hier, dat zegt genoeg over de kracht van scouting. Ook al liggen de uitdagingen nu anders dan honderd jaar geleden, en zijn er voor jongeren veel meer vrijetijdsmogelijkheden, toch verzamelt zich elk weekend steeds meer jeugd op jullie terreinen!

Jullie weten dat ik een pleitbezorger ben van een open samenleving. Maar dat kan je niet van bovenaf opleggen. Dat moet van onderuit komen, en dat is precies wat scouting doet. Ik geloof dat de wereld daar de laatste honderd jaar geleidelijk aan mee verbeterd is. Het gaat om een streven naar gelijkheid. Scouting heeft begrepen dat het niet gaat om de afkomst van elk kind, maar om zijn toekomst.

Ik denk nog vaak aan mijn jaren bij de FOS in Gent. Nog steeds ga ik naar vergaderingen, maar die zijn een stuk minder ontspannen. Waar ik vroeger knopen leerde maken, moet ik ze nu ontwarren. Soms wou ik dat ik dat zoals toen gedaan kreeg door gewoon eens op mijn fluitje te blazen. Mocht elke politicus bij de scouts geweest zijn, zou het allemaal een stuk simpeler lopen!"

Zondag 16u54, erehal Baden Powellstadion

Topinterview: Bert Anciaux

Na de toespraken van de voorzitters van de vijf scoutsfederaties toont Vlaams minister Bert Anciaux zich erg blij over wat hij het voorbije weekend heeft mogen aanschouwen.

"Als minister van jeugd kan ik hier alleen maar plezier aan beleven. Stel je voor dat hier alleen maar ettertjes rondliepen! Nee serieus, de scouts is niet voor niks een van de grootste jeugdorganisaties. Heel Vlaanderen mag een voorbeeld nemen aan hoe hier een tegenbeweging wordt gevormd tegen het individualisme. Jongeren hebben daar nood aan."

Welke uitdaging wilt u de scouts meegeven voor de komende honderd jaar?

"Dat de verbondenheid die je hier ziet, nog sterker wordt gedeeld met álle jongeren. Verlies daarbij nooit je culturele eigenheid uit het oog, maar stel je ook meer open voor die van andere gemeenschappen."

Zondag 17u25, Baden Powellstadion

Machtig kicken

De spanning in het stadion stijgt, voor de laatste show van de dag en meteen ook het officiële einde van Jambe. De put na anderhalf jaar van zware voorbereidingen gaapt al, daar diep beneden. Hoe is het nu echt geweest? We trokken nog even snel de tribune rond, voor de Kleine Welp voor de derde en laatste keer het stadion zou doen ontploffen…

"Het was cool, zoveel volk. Dat maak je maar één keer in honderd jaar mee, hé? Ik heb tijdens het spel deze morgen ook echt nieuwe mensen leren kennen, en vrienden terug gezien van mijn skivakantie! Alleen de Parade was een beetje té hot."

"Het was de eerste keer dat ik het Atomium van zo dichtbij zag!"

"Het is allemaal een beetje hectisch verlopen, en het was vaak staan wachten in de zon. Maar de Parade was zo machtig kicken dat we alweer vergeten zijn wat we deze morgen nu juist gedaan hebben. Nieuwe vrienden hebben we in elk geval niet gemaakt, nee. Want hoe groter de massa, hoe meer je in je eigen groepje blijft. Ons voorstel voor de volgende honderd jaar is: primitief blijven, back to nature!"

"De ambiance van zoveel scouts van overal, en dan nog een gratis koekje als verrassing in het stadion: Jambe was echt wel af! Ik moet ook denken aan dat filmpje dat we gisteren op de Kampen rond Brussel zagen over het ontstaan van scouting. Met die muziek raakte dat toch wel. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat scouting ook in andere landen bestond."

 

(Lydie, Beringen-Tervant) (gidsen Lien en Ruth, Beringen-Centrum) (jonggiver van Scouts en Gidsen Sint-Jan, Diest) (Charly, Les Scoutes Thuin)

Zondag 17u43, Baden Powellstadion

Quote van de dag

"Vous-êtes FOR-MI-DA-BLE!"

Prins Filip in zijn speech voor een vol stadion

 

 

Zijn er verschillen tussen Frans- en Nederlandstaligen, hier schijnbaar zo broederlijk verenigd? We vroegen door, maar kwamen van een kale reis terug. De scouts en les scoutes spreken blijkbaar dezelfde taal.

"Ik heb behalve de taal nog geen enkel verschil gemerkt in onze samenwerking. De Franstaligen hebben dezelfde vragen, dezelfde stress, en ze zijn er ook hetzelfde uit!"

"Misschien is de organisatie van de Walen wel een beetje strakker, ze luisteren beter."

"Het is echt iedereen samen, zonder enig verschil. Ok, de logistiek van elke federatie is wat anders, maar voor de samenwerking maakt dat niets uit. Ik vind deze Jambe een heel mooi voorbeeld van savoir-vivre."

"Ik ben vandaag zelfs twee Franstaligen tegengekomen die perfect Nederlands spraken. Ik schrok me rot!"

"Er is wel een verschil: de Vlamingen zijn ‘plus cool’. Zij doen zes uur over een werkje waar wij Walen er maar vier nodig hebben, maar wij zijn daarna wel totaal gestrest."

"Het is echt één van de eerste keren dat ik met Walen praat die geen bakker zijn in de Ardennen."

(Hans, Scouts en Gidsen Vlaanderen) (Marie de Anderlecht, GCB) (Peter, Scouts en Gidsen Vlaanderen) (Laurent avec la guitare) (Wouter, Scouts en Gidsen Vlaanderen) (Pieter, Scouts en Gidsen Vlaanderen)Vlaams of wallon, wat maakt het uit?